Hoi! Mijn naam is Sylvie De Mey, maar ik word al heel mijn leven aangesproken als Syl.

Ik ben 37 jaar en trotste mama van twee geweldige dochters Anaïs & Olivia! Opgegroeid in de Kempen waar mijn man en ik een oud huisje met hart en ziel (en ook wel de gekende bloed-zweet en bijhorende tranen) omgebouwd hebben tot een mooie gezellige woning. Ons 'witte huisje'.

Ik ben zo'n echte gezinsmus die enorm geniet van gezellig vertoeven met vrienden en familie. Een glaasje wijn, een goed boek, naaien, lezen, wandelen en bijpraten (of liever: schaterlachen) met ieder die ik graag zie, horen bij mijn #grotegelukskes.

Ik noem mezelf graag een sociale madame met pit, eentje die weet wat ze wil. Althans, dat 'weten' was niet altijd even gemakkelijk.

Na het behalen van mijn Bachelor ben ik het zakenleven ingedoken. Met veel passie heb ik diverse functies uitgeoefend, tot het moment dat mijn leven in één ruk stilstond. Mijn lieve echtgenoot en papa van onze twee kleine kindjes overleed na een werkongeval. Het bestaat echt, de grond onder je voeten voelen wegzakken. Het bestaat écht, die roes waar je dan in terechtkomt. Het bestaat écht, de hel waar je dan ongewild door moet. Het bestaat allemaal, wat ze zeggen...

Alleen, ik had nooit gedacht dat het ons ging overkomen. Mijn echtgenoot, onze 2 dochtertjes en ik, wat een zalig team waren wij. Gelukkig zijn en #yolo zat verweven in het eerste deel van ons leven. En wat ben ik trots op alles wat hij me gegeven heeft, waar ik verder op kan bouwen in mijn tweede leven. Want zo is het, er is een leven voor en er is een leven na. En dat leven na, daar wil ik graag nog iets moois van maken.

Dat ik graag samenwerk met mensen was en is mij niet vreemd. Er écht zijn voor diegenen die in mijn hart zitten, daar leef ik voor. Ik hoor ze vaak zeggen "da's ons Syl".

Ik help ontzettend graag mensen, maak graag tijd vrij om echt te luisteren en om die ene persoon te bieden wat hij/zij nodig heeft.

Mijn eigen verlieservaring heeft mijn leven helemaal veranderd. Het heeft me vooral doen stilstaan bij wat écht belangrijk is. Zo heb ik ontdekt dat ik mijn hart moet volgen en vooral moet doen wat ik eigenlijk al mijn ganse leven wou doen; kinderen en jongeren helpen, in elke vorm van verlies dan ook.

Waarom kinderen en jongeren? Omdat ik gek ben op kinderen!

OMDAT ze gewoon puur zijn, OMDAT ze gewoon nog ontzettend eerlijk kunnen zijn, OMDAT iedereen gewoon ook veel kan leren van kinderen en jongeren, OMDAT ik zelf in iedere vezel gevoeld heb wat een verschil het kan maken voor hen om de juiste kapstokjes te krijgen en zo met dit verlies om te gaan.

OMDAT er teveel kinderen en jongeren zijn in onze maatschappij die niet ten volle gelukkig mogen of kunnen zijn en ik daar graag mee betekenis aan wil geven.

We kunnen maar weinig situaties zomaar 'oplossen', maar hoe mooi is het dat we die kinderen en jongeren in een verliessituatie wel kunnen 'leren omgaan' met emoties. Voor het kind een gevoel van veiligheid inbouwen, steunpilaren aanreiken, mee op zoek gaan naar dat wat nodig is, ... daar wil ik voor staan.

La vie... Het leven... Het brengt ons niet altijd wat we willen. Ook voor Syl is het leven nog niet zo mild geweest. Het schudt onze mooiste dromen soms door elkaar. Het leven doet ons op tijd stilstaan bij wat echt telt. Hoe erg we iets willen sturen, soms beslist het leven er op zich helemaal anders over. Tja, c'est la vie...

Het leven is als de zee, soms wind- en muisstil. Maar als er storm is dan kan dat alles verwoesten en verscheuren vanbinnen. En ja dat gebeurt, ook bij hen. Er zijn zoveel vormen van verlies en emotionele pijn bij kinderen en jongeren. Tja, c'est la vie...

Niets is zo menselijk als afscheid nemen van wat men liefheeft. Nochtans worden verdriet, verlies en rouw vaak genegeerd en ontkend. Zeker bij kinderen. 'Kinderen horen immers onbezorgd te zijn' en zo zegt me al van kleinsaf: Tja, c'est la vie.

Toch maken angst, onmacht, kwaadheid en bedreiging evenzeer deel uit van een kinderleven als spel en plezier. De pijn die verbonden zit aan dat verlies is even reëel en even intens als dat van volwassenen. Rouw en emotionele pijn is een ruim begrip en omvat vele vormen van verlies.

Het kan een gemis aan liefdevolle aandacht zijn, een gemis aan waardering, een scheiding van de ouders, een vriend die dood gaat, ziekte, .. Ook verlies aan zelfvertrouwen, verwachtingen, veiligheid zijn vormen van onzichtbaar verlies. Tja, c'est la vie.

Zichtbaar of (heel vaak) onzichtbaar speelt er dan iets bij onze kinderen en jongeren. Graag tracht ik anders te gaan kijken en luisteren naar hen en ligt de focus daarom niet op het praten. We gaan vooral beeldend aan de slag en gaan andere methodieken inzetten om, op ritme van uw kind, zorg te geven aan de achterliggende situatie. Zo zullen zichtbare signalen (gedrag-handelingen-reacties-lichamelijke klachten) opnieuw rust vinden. Ik zoek samen met uw kind/jongere mee wat het nodig heeft.

Syl la vie zorgt voor een vertrouwd plekje waar elk gevoel gevoeld mag worden.