De langste, zwaarste maar leerrijkste opleiding is die van mijn eigen proces. Als klein meisje kwam ik al vroeg in aanraking met zichtbaar en onzichtbaar verlies op verschillende vlakken.

Ik ben letterlijk opgegroeid met een zware rugzak. Neem daarbij - op zeer korte tijd - het plotse overlijden van mijn echtgenoot bij, én het verliezen van mijn lieve mama na een strijd tegen kanker, …

Mijn rugzak werd echt even te zwaar om te dragen. Maar zo heb ik wel mogen ontdekken wat juist en wat net niet het verschil kan maken tijdens zo’n proces. Zo leerde ik zelf surfen op de wildste golven na een verlies.
En intussen ben ik er echt van overtuigd dat net die rugzak mijn grootste kracht is in het leven én in mijn job.

‘Je voelt instant een soort verbinding.’

Ik krijg vaak de feedback dat het zo’n meerwaarde is dat ik zelf door dat immense verdriet ben gegaan. Dat ik zelf weet wat het is om een verlies mee te maken (zowel rouw als verlies zoals ao echtscheiding) maakt het voor mijn cliënten makkelijker om naar diepere lagen te durven gaan kijken.

Daarnaast is voor mij wel het belangrijkste: er moet een klik zijn tussen jou en de therapeut die je kiest. De ene studie na de andere (cfr Lori Gottlieb) toont aan dat dat dé belangrijkste factor voor het welslagen van een behandeling je relatie met de therapeut is. Dat is belangrijker dan de opleiding van de therapeut, het soort therapie dat je kiest of het probleem waar je mee kampt. In een intakegesprek kan jij voor jezelf gaan voelen of die klik er zou kunnen zijn. Je kan me alles vragen wat je wilt weten. Heb je nadien geen positief gevoel? Daar trouw aan blijven is zo mooi, dus ook daar geen probleem… Je zit bij Syl nergens aan vast.